Eenzaamheid is een lastig beestje

In de afgelopen twee jaar schreven we reeds uitgebreid over eenzaamheid. We lazen ons in en bevroegen jullie, onze lezers, naar ideeën om eenzaamheid te bestrijden. Jullie suggereerden ons te praten en vooral te luisteren. Onze handen jeukten, hier wilden we verder mee aan de slag.

Dus boden we in het voorjaar een luisterend oor aan iedereen die dat wou in LDC ’t Lammeken, LDC De Schutterij en Inloopcentrum Den Durpel. Deze methodiek staat gekend als Free Listening. Mensen konden vrijblijvend aan ons tafeltje een koffie drinken en hun verhaal kwijt. We oordelen niet, we geven geen advies, we maken enkel tijd voor jou.

Onze collega’s Ingrid en Johan geven je een blik op hun ervaringen.

Ingrid: We waren op tijd aanwezig in ’t Lammeken. Het restaurant zat al goed vol voor de middagmaaltijd. Na wat observeren tijdens het eten spreidden wij ons rood tafelkleedje. Met een uitnodigende koffietas waren we er helemaal voor. Een beetje op afstand van de drukte in het restaurant, maar toch goed in het zicht. Ik dacht nog: hebben mensen genoeg vertrouwen in ons om naar ons toe te komen en hun verhaal te vertellen?

De dienstencentrumleider en de medewerkers waren het er unaniem over eens: aan dit soort initiatieven is volop nood, zeker in coronatijden. En inderdaad, zo bleek. Een aantal mensen kwamen hun verhaal doen, sommigen met wat schroom, anderen spraken graag vrijuit.

Voor Avansa was deze aanpak van de eenzaamheidsproblematiek nieuw, maar het is waardevol gebleken. Het is een cadeau voor de babbelaar en luisteraar om tijd te kunnen spenderen aan elkaar. Voor kleine en grote bezorgheden. Voor iets wat in het hoofd blijft spoken, verwachtingen die niet zijn uitgekomen, een verbroken vriendschap of relatie. Voor wat een mensenleven des mensen maakt.

Johan: Er hing een uitgelaten sfeer in De Schutterij. De mensen kennen elkaar hier. Na de maaltijd gingen de meeste eters naar huis. Met een duwtje in de rug van iemand anders kwam hij bij mij. Een man van 79 jaar. Hij heeft zijn vrouw een paar jaar geleden verloren. Hij voelt zich heel eenzaam en komt dagelijks eten in De Schutterij. Zijn verdriet is erg zichtbaar, het raakt me wanneer hij begint te huilen. Ons gesprek duurde ruim een uur.
Wanneer ik afrond met de man is hij zichtbaar opgelucht.

Een klein moment van minimale inspanning, een betekenisvol gesprek voor ons beiden.

Corona ligt (hopelijk) achter ons, maar eenzaamheid blijft. De mogelijkheden om te verbinden zijn nu terug een pak groter. Daarom gaan we dit najaar van start met het project Enchanté.

Oprecht luisteren is veelzeggend.